Rozdział 25

DYMITR

Włożyłem klucz do zamka i przekręciłem go. Otworzyłem po cichu drzwi, wyjąłem klucz, a następnie wszedłem do mieszkania. Zdjąłem kurtkę i buty, po czym zajrzałem do małego saloniku. Karolina siedziała na kanapie i zaplatała Zoji dwa warkoczyki. Sonia siedziała koło niej. W rękach trzymała jakieś kolorowe czasopismo. Wiktoria leżała na podłodze przed kanapą z zeszytami i podręcznikami. Nigdzie nie widziałem mamy i Pawki.
- Dimka! - Wiktoria zerwała się z miejsca i podbiegła do mnie. Wskoczyła na mnie, śmiejąc się.
- Hej. Co tam? - spytałem, odstawiając ją na ziemię.
- Czekałam na ciebie wczoraj! Chciałam, żebyś mi pomógł z matematyką - skrzyżowała ramiona i obrzuciła mnie urażonym spojrzeniem.
- Przepraszam, ale musiałem zostać u pana Mazura - powiedziałem, idąc do kuchni. Wiktoria szła za mną.
- Nie lubię go. Myśli, że jak ma pieniądze, to może wszystko? My też chcemy z tobą spędzać czas.
- Wiem. A tak nawiasem mówiąc, pan Mazur nie wiedział nic o tym, że zostaję w jego willi na noc.
- Nie? - spytała nastolatka podejrzliwie. - To czemu nie wróciłeś?
Westchnąłem.
- To była... wyjątkowa sytuacja.
- Jaka?
- Wiktoria, nie musisz wszystkiego wiedzieć - powiedziałem, uśmiechając się przepraszająco. Wszedłem do kuchni. Mama stała przy kuchence i mieszała coś w garnku.
- Cześć, mamo - podszedłem do kobiety i zajrzałem jej przez ramię. - Co robisz?
- Oh, Dimka, wróciłeś już, jak dobrze. Ugotowałam twoją ulubioną zupę.
- Nie musiałaś - odpowiedziałem.
- Musiałam. Miałeś zjeść wczoraj, ale nie wróciłeś do domu. Odgrzana nie smakuje już tak jak świeża, ale musisz to znieść.
Do kuchni wbiegła Zoja. Złapała mnie za rękę i pociągnęła w dół.
- Wuja, pobawisz się ze mną? - spytała, skacząc.
Uśmiechnąłem się.
- Dobrze. Tylko zjem kolację, okej?
- Okej! - wykrzyknęła i wróciła do saloniku.
Mama westchnęła, nalewając zupę do miski.
- Oj, Dimka, Dimka, przemęczasz się - powiedziała, stawiając naczynie na stole. Usiadłem i zabrałem się za kolację.
- Nie sądzę - odpowiedziałem. Mama usiadła naprzeciwko mnie.
- Od rana do wieczora pracujesz, a jeszcze zawsze coś robisz w domu. Powinieneś wrócić z pracy i odpoczywać.
Wzruszyłem ramionami.
- Podoba mi się tak, jak jest - stwierdziłem.
- Wyspałeś się chociaż? Czy nie dali ci spać?
- Wyspałem się, spokojnie - uśmiechnąłem się.
Dokończyłem szybko jeść zupę, po czym wstałem i umyłem miskę.
- Dziękuję, było pyszne.
Gdy tylko wyszedłem z kuchni, dopadła mnie Zoja.
- Chodź, wuja! - pociągnęła mnie w stronę sypialni. Poszedłem za nią.
- W co chcesz się bawić? - spytałem.

ROSE

Zapukałam do gabinetu ojca i weszłam. Jak zwykle siedział nad jakimiś papierami. Uniósł głowę i spojrzał na mnie z uśmiechem. Oparł się wygodnie o oparcie fotela.
- Co tam, córcia?
- I jak, przemyślałeś to z wigilią?- uśmiechnęłam się uroczo.
Westchnął i przetarł twarz.
- Rose, naprawdę nie sądzę...
- Ja naprawdę nie chcę tam jechać- przerwałam mu. - Już bym wolała siedzieć w bunkrze niż tam. Pod warunkiem, że dasz mi net.
- Nie zostawię cię tu samej.
- To wynajmij ochroniarzy.
- To nie takie proste. Dzwoniłem do firmy ochroniarskiej i mogą zacząć dopiero po świętach.
- A Steve? On nigdy nic nie robi w święta. Naprawdę, jeśli mnie kochasz, to nie każ mi tam jechać. Bo własnoręcznie ich uduszę i zakopię nad rzeką.
- No dobrze, dobrze, zostań- skapitulował.- Ale jeśli coś wywiniesz, to był ostatni raz.
- Dziękuję!- rzuciłam się mu na szyję.
- No już dobrze, już dobrze - zaśmiał się i poklepał mnie po plecach.
Po chwili się od niego odsunęłam, ale jeszcze nie wyszłam.
- Wiesz...- powiedziałam powoli.- Mam jeszcze jedną sprawę.
- Tak?
- Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale rodzina Dymitra żyje w bardzo złych warunkach...
- Wiem - westchnął.
- Naprawdę?- zdziwiłam się.
- Och, Rose. Bardzo mi zależy na bezpieczeństwie rodziny, dlatego zawsze sprawdzam pracowników.
- I to jest właśnie ta sprawa- zagryzłam wargę, przystępując z nogi na nogę. Miałam wielką nadzieję, że się zgodzi...

***

Rano coś nie pasowało mi w pokoju. Siedziałam zaspana na łóżku i próbowałam ustalić co to takiego. Po chwili już wiedziałam. Przez okno wpadały promienie słońca. Wyjrzałam za okno i od razu się rozbudziłam.
Szybko przebrałam się w ciepłe ubrania, zaplotłam włosy w warkocza i zbiegłam radośnie na parter. Rodzice siedzieli w jadalni przy śniadaniu, przeglądając gazety i inne papiery. Usiadłam na swoje miejsce i zaczęłam jeść kanapkę z szynką, sałatą i pomidorem.
- Rose, jadę jutro na zakupy - powiedziała mama. - Chcesz jechać ze mną?
Zastanowiłam się chwilę.
- Okej. Może kupię sobie jakąś sukienkę na studniówkę?
- Możemy kupić też buty, jeżeli będziesz chciała.
- Chyba będę chciała - odpowiedziałam z uśmiechem.
Zauważyłam, że Abe jest w dobrym humorze.
- A co ty, tato, taki wesoły? - spytałam, biorąc łyk herbaty.
- Widzisz, córcia, czasem ma się taki lepszy dzień - powiedział niemal śpiewająco. Spojrzałam na niego podejrzliwie.
- Tylko lepszy dzień?
- Lepszy dzień, lepsze samopoczucie, wszystko lepsze - odpowiedział, zerkając w gazetę.
Dopiłam herbatę i poczekałam, aż rodzice zjedli śniadanie. Poszli do pracy, a ja zebrałam naczynia i weszłam do kuchni. Dymitr siedział przy wysepce kuchennej i rozmawiał z kimś przez telefon.
Odstawiłam naczynia do zmywarki, oparłam się o blat i pomachałam mu. Rosjanin uśmiechnął się i mi odmachał. Rozłączył się, a następnie schował komórkę.
- Masz coś dzisiaj w planach? - spytał, wstając.
Pokręciłam przecząco głową.
- Nic a nic - odparłam. - A co?
- Pomyślałem, że może miałabyś ochotę wybrać się na łyżwy - uśmiechnął się uroczo. Zauważyłam, że bardzo często się uśmiecha.
- Wiesz, z chęcią bym poszła, ale nie umiem za dobrze jeździć - powiedziałam powoli.
- To przecież żaden problem. Nauczysz się.
- Skoro tak mówisz... To chodźmy. - Odepchnęłam się od blatu i ruszyłam w stronę korytarza. W progu stanęłam i spojrzałam na Dymitra. - Weź pieniądze ze szkatułki.
Dymitr zmarszczył brwi.
- Ale to...
- Pieniądze ojca. Nawet nie zauważy, że zniknie dycha czy dwie. - Uśmiechnęłam się i poszłam do korytarza.
Założyłam kurtkę, szalik, czapkę i buty, a potem sięgnęłam po rękawiczki. Poczekałam na Dymitra. Kiedy też się ubrał, wyszliśmy na dwór.
- Śnieg! - spojrzałam w niebo na spadające płatki białego puchu. Kocham śnieg. Zamknęłam oczy.
Po chwili poczułam zimne dłonie na policzkach. Odskoczyłam jak oparzona.
- O nie! - wycelowałam w Dymitra palcem. - Wybij to sobie z głowy. Nie pójdę na łyżwy, jeżeli będę mokra!
Rosjanin uśmiechnął się chytrze.
- Znowu będziesz mokra? - spytał.
Zmrużyłam oczy. Podeszłam do niego i złapałam za rękę. Pociągnęłam go w stronę furtki.
- Chodźmy już - zażądałam.
Wyszliśmy na chodnik i ruszyliśmy na lodowisko, które było niedaleko. Zwróciłam się do Dymitra.
- A ty co, tak zimno i bez czapki? Jeszcze się przeziębisz.
- Uwierz mi, nie pamiętam kiedy ostatni raz byłem chory - powiedział ze śmiechem.
Spojrzałam na niego podejrzliwie.
- Niemożliwe - rzuciłam. - Przecież jest mróz! Na pewno będziesz chory.
- Na Syberii jest zimniej - odpowiedział z rozbawieniem.
- Syberia to druga Antarktyda - oznajmiłam ze wzruszeniem ramion.
- Tak sądzisz? - spytał, śmiejąc się.
- Nie sądzę. Ja to wiem - uśmiechnęłam się dumnie.
Po chwili byliśmy już na lodowisku. Na szczęście była tam tylko garstka ludzi. Wypożyczyliśmy łyżwy, założyliśmy je i powoli weszliśmy na lód. Od razu złapałam się barierki.
- Spróbuj się śmiać, jeżeli się przewrócę, to pożałujesz - powiedziałam poważnie, patrząc na Dymitra. Rosjanin uśmiechnął się i wzruszył ramionami.
- Jasne.
Skinęłam głową.
- Świetnie. No to chodź - złapałam go za dłoń i pociągnęłam za sobą.
Sunęliśmy po lodzie ramię w ramię.
- Mówiłaś, że nie umiesz dobrze jeździć - zauważył Dymitr.
Uśmiechnęłam się.
- Bo nie umiem. Nie umiem jeździć tyłem, na jednej nodze, nie zrobię przeplatanki i w ogóle.
- Rozumiem.
Pokonaliśmy parę metrów, po czym nagle skręciłam w stronę barierki. Za nią znajdowała się mała zaspa śniegu. Oparłam się i poczekałam na Dymitra. Kiedy Rosjanin pojawił się koło mnie, rzuciłam w niego śniegiem. Zaśmiałam się cicho.
Mężczyzna pozbył się śniegu z twarzy i spojrzał na mnie, unosząc jedną brew. Wtedy złapał mnie za ramiona i lekko popchnął. Nim się obejrzałam, leżałam na lodzie. Dymitr stał nade mną ze śmiechem.
Skrzyżowałam ramiona na piersi.
- Miałeś się nie śmiać! - przypomniałam.
Rosjanin powstrzymał kolejną falę śmiechu.
- Tak jakoś wyszło - wzruszył ramionami, po czym wyciągnął rękę w moją stronę.
Złapałam jego dłoń i wstałam.
Po godzinie zeszliśmy z lodu, oddaliśmy łyżwy i ruszyliśmy w stronę willi. Zatrzymałam się, kiedy mijaliśmy pewną kawiarnię.
- A może napijemy się czegoś ciepłego? - spytałam.
- Jeżeli chcesz, to czemu nie - uśmiechnął się.
Weszliśmy do kawiarni. W środku było ciepło, pachnąco i przytulnie. Przy jednym stoliku siedziała zapatrzona w siebie para. Reszta miejsc była wolna.
Wnętrze było we wszystkich odcieniach brązu i żółci. Na stolikach stały pachnące róże, a na ścianach wisiały obrazy, przedstawiające słodkie pieski i kotki. Nad każdym stolikiem wisiała niewielka lampa, rzucająca delikatną poświatę. Można było usiąść albo w wygodnych, dużych fotelach, lub na kanapach z kilkoma poduszkami.
Podeszliśmy do lady, przy której stała niska szatynka z czerwonymi ustami i okularami w czarnych oprawkach na nosie. Była ubrana w białą koszulę i czarną spódniczkę.
- Dzień dobry. Co podać? - spytała, uśmiechając się.
- Dzień dobry. Ja poproszę... gorącą czekoladę - odpowiedziałam po chwili zastanowienia.
Kobieta zapisała zamówienie w notatniku.
- Dobrze. Co dla pana? - zapytała, spoglądając na Dymitra.
- A ja wezmę cafe latte.
- Okej... To wszystko?  Może zechcą państwo do napojów jakieś ciasto lub ciasteczka?
- Nie, dziękujemy - odpowiedzieliśmy.
Zapłaciliśmy za zamówienie i poczekaliśmy na napoje. Podczas, gdy kobieta je przygotowywała, rozejrzałam się za wygodnym miejscem.
Wzięliśmy swoje kubki, po czym poprowadziłam nas do wypatrzonego stolika. Usiadłam wygodnie w fotelu i poczekałam, aż Dymitr usiądzie naprzeciwko mnie. Zdjęłam kurtkę, czapkę oraz szalik. Chwyciłam kubek w dłonie. Rozkoszowałam się przyjemnym ciepłem, obserwując ukradkiem Dymitra. Rosjanin zdjął kurtkę, a następnie podniósł do ust swój kubek i wziął łyk kawy. Zaczęłam się zastanawiać, czy kiedykolwiek będę mogła posmakować jego ust...